Details
285 p.
Besprekingen
De Volkskrant
Ga toch verhuizen, zegt iedereen tegen de Italiaanse auteur en scenarioschrijver Matteo B. Bianchi (1966). Weg uit 'het huis waar we hebben samengewoond, het huis waar hij zich het leven heeft benomen, het huis waar ik zijn lijk heb gevonden'. Bianchi vindt het een idioot advies, een onzinnig lapmiddel: 'Alsof iemand een glaasje water geeft aan een man die in brand staat, en dan verbaasd is dat hij het afslaat.' Het maakt niet uit waar hij woont: het verdriet is overal.
Zij die achterblijven is de neerslag van twintig jaar rouw; een verzameling aantekeningen van een man die een grote liefde is kwijtgeraakt en langzaam zijn levenslust terugvindt. Het is nadrukkelijk geen dagboek. Bianchi wil 'het leven transformeren tot literatuur'. Die pretentie maakt hij niet helemaal waar. Zij die achterblijven is vlotjes geschreven en soms echt aangrijpend, maar het houdt ook iets zelfhulpachtigs, met zinnen als 'Je moet jezelf vergeven' en 'We hebben allemaal lichtjes en schaduwen in ons binnenste'. Bianchi draagt zijn memoir dan ook op aan lotgenoten, andere achterblijvers. Zeker in Italië vinden zij nog lang niet altijd de hulp die ze nodig hebben; welgeteld één professor houdt zich daar serieus bezig met preventie en steun aan nabestaanden. Alleen al daarom is dit een waardevol boek.
Uit het Italiaans vertaald door Manon Smits. De Bezige Bij; 256 pagina's; € 22,99.